เขียนไว้ดีมากๆ พ่อแม่ไม่ใช่คนเฝ้าบ้าน
หลายคนให้ความสำคัญกับคนนอกบ้าน มากกว่าคนในบ้านอยู่บ่อยครั้ง ยิ่งถ้าเป็นพ่อแม่ของเรา
บางครั้งเราเองนั่นแหละที่ละเลยความรู้สึกท่าน ละเลยสิ่งต่างๆ ที่เราควรใส่ใจ และให้ความสำคัญกับท่าน
อย่าเปรียบว่า พ่อแม่ของเราเหมือนคนเฝ้าบ้าน
ต้นไม้ที่ยิ่งแก่นั้นก็ยิ่งมีรากเยอะ เหมือนกับพ่อแม่ของเรา ยิ่งแก่ชราก็ยิ่งเข้าใจสัจธรรมมาก
เหมือนคนโบราณที่กล่าวเอาไว้ว่า ในบ้านมีผู้ชราที่เป็นเสมือน “ของล้ำค่า” ที่มีค่ายิ่งนัก
อย่าเห็นเพียงท่านเป็นคนเฝ้าบ้าน อย่าเห็นท่านเป็นเพียงคนแก่คนหนึ่ง
ก่อนนั้นที่พูดไม่เป็น คนเฝ้าบ้านคนนี้นี่แหละ ที่เป็นคนสอนให้พูด
ก่อนนั้นที่เคี้ยวข้าวไม่เป็น คนเฝ้าบ้านคนนี้นี่แหละ ที่คอยเคี้ยวข้าว บดข้าวให้ทาน
ก่อนนั้นที่เดินไม่เป็น คนเฝ้าบ้านคนนี้ไงล่ะ ที่เป็นคนคอยจูงมือหัดเดิน
ก่อนนั้นที่กินข้าวเหลือ คนเฝ้าบ้านคนนี้นี่แหละ ที่เอามากินโดยไม่บ่นสักคำ
ก่อนนั้นที่ล้างก้นตัวเองไม่เป็น คนเฝ้าบ้านคนนี้ไง ที่ล้างให้โดยไม่รังเกียจ
เวลาทำบุญ ท่านคนนี้ทำด้วยจิตนอบน้อม ยามทำบุญกับพ่อแม่ ทำด้วยจิตนอบน้อมหรือไม่?
ยามเรียกลูกหลานกินข้าว ท่านเรียกด้วยคำพูดอันอ่อนหวาน ยามเรียกพ่อแม่ท่านกินข้าว เรียกด้วยน้ำเสียงอย่างไรกัน?
แล้วในตอนนี้ คนที่เคยสำคัญที่สุดในชีวิต ยังสำคัญที่สุดในใจคุณอยู่ไหม หรือกลายเป็นแค่เพียงคนเฝ้าบ้าน
ความภาคภูมิใจที่ท่านเคยมีนั้น คุณทำลายไปแล้วหรือ?
อ่านจบแล้ว “คิดถึงพ่อแม่จังเลย..” ใครที่ยังมีท่านอยู่ โปรดดูแลท่านให้ดีที่สุดนะ
ที่มา JellyWalker
