“คนมีบุญ” ได้ยินคนพูดถึงบุญกันบ่อยๆ เท่าที่สังเกต คนที่ทำทานมากอาจไม่ใช่คนที่มีบุญมากเสมอไป
สำหรับตนเองแล้ว คนมีบุญมาก คือคนที่สบายใจง่าย ทุกข์ใจยาก คนที่สามารถจ่ายค่าอาหารในร้านดีๆ แต่ยังปล่อยให้ตัวเองหงุดหงิดกับบริการ หรืออะไรที่ไม่ได้ดั่งใจ
อาจเรียกได้ว่าเป็นคนมีสตางค์แต่ยังไม่ใช่คนมีบุญ คนมีบุญจริงๆมักจะอยู่ง่ายกินง่าย ปรับตัวได้ง่าย ไม่ค่อยถือสาอะไรมากมายให้เป็นทุกข์
เพราะคนที่มีบุญจริงๆ มักไม่ค่อยถือตัวถือตน ไม่คิดว่าตนเองพิเศษอะไรกว่าใคร ในทางตรงกันข้าม เขาจะรู้สึกขอบคุณเวลาที่ใครทำอะไรให้ ไม่ว่าจะเรื่องเล็กหรือเรื่องใหญ่ จนรู้สึกว่าตนเป็นคนโชคดี แม้ถึงคราวที่ต้องประสบกับเหตุการณ์ที่ไม่ดี ก็ยังเห็นเป็นบทเรียน หรือยังพอเห็นด้านดีได้อยู่
คนมีบุญไม่จำเป็นต้องมีอะไรเพียบพร้อม หรือดีพร้อม ถึงกระนั้นเขาไม่รู้สึกต่ำกว่าหรือสูงกว่าใคร ดีกว่าใครหรือเลวกว่าใคร ฉลาดกว่าใครหรือโง่กว่าใคร
เพราะเขาให้เกียรติทุกคน รวมทั้งตนเอง จึงไม่นำตนเองไปเปรียบเทียบกับใคร หรือนำใครมาเปรียบเทียบกับตนเอง ถึงกระนั้น เขายินดีรับฟังคำแนะนำจากผู้อื่น โดยไม่หลงเป็นเหยื่อคำสรรเสริญ และนินทา
คนมีบุญมองไปที่ไหน ได้ยินอะไรก็สบายอกสบายใจ เพราะเข้าใจความเป็นเช่นนั้นเองของทุกๆชีวิต เห็นคนได้ดี ก็รู้ว่าเขาคงเคยทำสิ่งดีๆมา เห็นคนลำบากที่พอช่วยเหลือได้ ก็ช่วยไปตามกำลัง อะไรที่เกินกำลังก็ไม่ปล่อยให้ตนเองว้าวุ่น กังวล ทุกข์ร้อนใจ
บุญอย่างที่ว่านี้ เป็นทักษะที่เราสามารถฝึกฝนอบรมตนเองได้
ข้อคิดธรรมะโดย : พระจิตร์ ตัณฑเสถียร วัดป่าธรรมะอุทยาน จ.ขอนแก่น
