” การให้อภัย ” ไม่ใช่ยอมแพ้… ไม่ใช่เสียเปรียบ แต่เรากำลังบำเพ็ญบารมีอันสูงส่ง ..

“การให้อภัย” คือ การไม่ถือโทษ ไม่ถือโกรธกับสิ่งที่ผ่านมา แม้จะถูกกระทำฝ่ายเดียว โดยอาศัย “เมตตา กรุณา” ที่เรามี ..

“การให้อภัย” ดูเหมือนว่า เรายอม ไม่ติดใจ ไม่เอาเรื่อง แล้วเขาจะได้กำเริบ ส่วนเราเสียเปรียบ ความจริงแล้วไม่ใช่ เรากำลังบำเพ็ญบารมี คือ “อภัยทาน” อันเป็นทานบารมีที่สูงส่ง ..

บางคนรักมากหลงมาก เพราะเขาดี ก็ปรารถนาพบกันทุกชาติ หรือต้องการ พบกันอีก บางคนก็อธิษฐานไม่ขอพบขอเจอกันอีกและ “ไม่ให้อภัย” ..

ผลของการไม่อภัย คล้ายๆ ผูกเวร จองเวร อาฆาต พยาบาท ทำให้เกิดความร้อนรุ่ม ยืนเดินนั่งนอนไม่เป็นสุข เหมือนกับการผูกสิ่งที่เราไม่ชอบใจ หรือของเน่าเหม็น ไว้กับตัวตลอดเวลา ..

“การให้อภัย” จึงเป็นการแสดงถึงกำลังใจที่ยิ่งใหญ่ ซึ่งไม่ใช่การเสียหน้า หรือเสียรู้ ไม่ใช่การได้เปรียบเสียเปรียบ แต่เป็นการฝึกจิต อบรมจิต ยกระดับให้จิตสูงขึ้น ดีขึ้น มีค่าขึ้น เป็นการชำระล้างสิ่งที่ไม่ดีออกจากจิตจากใจ .. เหมือนล้างภาชนะที่สกปรก ฉันนั้น

“การให้อภัย” พูดง่ายแต่ทำยาก เพราะใจไม่อยากจะทำ แม้จะยาก ก็ต้องฝืนใจ เพราะ “การให้อภัย” เป็นคุณประโยชน์แก่เรา เป็นความสงบร่มเย็นของเราเอง ไม่ใช่ของใครอื่น ..

“การให้อภัย” จึงไม่ใช่การยอมแพ้หรือเสียเปรียบ แต่เป็นชัยชนะอันยิ่งใหญ่ของ “ผู้มีปัญญา” ..

เครดิต : dhammathai.org