เมื่อหมดเวลาของ “บุญ” ก็ถึงเวลาของ “กรรม”

เวลาของ บุญ บาป ไม่มีใครสามารถกำหนดได้ โดยเฉพาะเมื่อเวลากำลังบุญเราหมด ก็ถึงเวลาของ “กรรม” หรือเจ้ากรรมนายเวร หลายครั้งก็เป็นเรื่องยาก หนักหนาสาหัสเกินที่จะรับมือไหว

คราวชีวิตเมื่อตกทุกข์ได้ยาก อาจเพราะเรียวแรงกำลังบุญที่เคยสร้างสะสมมาของเราหมด ผลของการกระทำทั้งหลาย ที่ไปสร้างกรรมให้ใครต่อใครทั้งหลาย ที่เป็นเจ้ากรรมนายเวรต่อกัน จึงพุ่งเข้ามาเอาคืนพร้อมๆ กันในเวลานี้

เราทุกๆคน เดี๋ยวนี้เบียดเบียนมากสุด ก็ตัวเองนี่แหละ แล้วที่สร้างทุกข์ให้เกิดมากที่สุด ยึดมั่น ถือมั่น ไม่ปล่อยวาง ห่วงหา กังวลที่สุด ก็คือ…ตัวเราเอง…

นอกจากคิดดี พูดดี ทำดี แล้ว ควรหมั่นทำบุญรักษาศีล สร้างกุศลอยู่เป็นนิจแล้ว การสวดมนต์ทุกๆวัน นั่งสมาธิให้ได้อย่างน้อย ๑๐-๒๐ นาที เป็นสิ่งที่ดีที่สุด ย่อมบังเกิดผลดีต่อตัวเอง อย่างเร็วที่สุดเช่นกัน

หลังสวดมนต์สมาธิสิ่งหนึ่งที่ขาดไม่ได้คือ ควรแผ่ให้ตนเองก่อน คือต้องปรารถนาความสุขให้แก่ตัวเองเสียก่อนโดยวิธีสร้างความรักตัวเองในทาง ที่ถูกที่ควร คือไม่ทรมานตัวเองด้วยการกระทำ ด้วยความคิดที่ผิด ๆ ทำตัวเองให้มีอำนาจทางจิตด้วยความดีเสียก่อน แล้วเมื่อตัวเราได้ จิตเข้มแข็งแรง เราค่อยแผ่เมตตาออกไปยังผู้อื่น สัตว์อื่น ตามลำดับ

คำแผ่เมตตาสำหรับตนเอง

อหํ สุขิโต โหมิ นิทฺทุกฺโข อเวโร อพฺยาปชฺโฌ อนีโฆ สุขี อตฺตานํ ปริหรามิ ฯ

ขอข้าพเจ้าจงถึงความสุข ปราศจากความทุกข์ ไม่มีเวร ไม่มีภัย ไม่มีความคับแค้นใจ
จงมีความสุขกายสุขใจ รักษาตนให้พ้นจากทุกข์ภัยทั้งปวงเถิด ฯ

คำแผ่เมตตาไปสู่ผู่อื่น

สพฺเพ สตฺตา สุขิตา โหนฺตุ นิทฺทุกฺขา อเวรา อพฺยาปชฺฌา สุขี อตฺตานํ ปริหรนฺตุ ฯ

ขอให้สัตว์ทั้งหลายทั้งปวง จงถึงความสุข ปราศจากความทุกข์ ไม่มีเวร ไม่มีภัย ไม่มี ความคับแค้นใจ จงมีความสุขการสุขใจ รักษาตนให้พ้นจากทุกข์ภัยทั้งปวงเถิด ฯ

นิพฺพาน ปจฺจโย โหตุ