พระคาถาต่ออายุ (ฉบับหลวงปู่สรวง เทวดาเดินดิน) เรื่องราวของหลวงปู่สรวงเต็มไปด้วยเรื่องราวหลากฤทธิ์พิสดาร มีอภินิหารต่างเล่าขานกันมาจากปากต่อปากสื่อสิ่งพิมพ์ตีแผ่เรื่องราวของหลวงปู่สรวงเรื่อยมาจนถึงปัจจุบัน และเป็นที่กล่าวขานมาจนทุกวันนี้
“หลวงปู่สรวง” เป็นชาวกัมพูชา ท่านได้เดินทางมาอยู่บริเวณอำเภอขุนหาญและอำเภอขุขันธ์ แถบชายแดนตามเชิงเขาพนมดังรัก (พนมดองเร็ก) ซึ่งเป็นเขตกั้นกลางระหว่างประเทศกัมพูชา ได้พักอาศัยอยู่ตามกระท่อมในไร่นาของชาวบ้านโคก และเวียนไปในที่ต่างๆ นานๆ ก็จะกลับมาให้เห็น ณ ที่เดิมอีก
ในสายตาและความเข้าใจของชาวบ้านในสมัยนั้นมองท่านว่าเป็นผู้มีคุณวิเศษแตกต่างจากบุคคลทั่วไป และเรียกขานท่านว่า “ลูกเอ็อวเบ๊าะ” หรือ “ลูกตาเบ๊าะ” (เป็นภาษาเขมร หมายถึงพระดาบสที่เป็นผู้รักษาศีลอยู่ตามถ้ำตามป่าเขา)
พระคาถาต่ออายุ
พระคาถาต่ออายุฉบับดังกล่าว ข้าพเจ้ามิได้เขียนขึ้นมาเอง แต่คัดลอกมาจากหนังสือสวดมนต์ที่หลวงปู่ได้มอบไว้ให้ เมื่อประมาณเดือน กรกฎาคม ๒๕๔๓ ที่บ้านตะเคียนราม
บ้านเลขที่ ๕๒ หมู่ ๑๔ ต. ตะเคียนราม อ.ภูสิงห์ จ.ศรีสะเกษ และประกอบกับหลวงปู่ได้ขอที่จะมาอยู่ด้วยที่บ้านหลังนี้ เพื่อให้หายจากอาการป่วยของหลวงปู่ ตัวข้าพเจ้าเองไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่าคาถาดังกล่าวหมายถึงอะไร หลวงปู่ให้ไว้ทำไม เมื่อวันที่กล่าวเวลาประมาณตีหนึ่งเศษๆ หลวงปู่ก็ได้พูดว่า มาให้หายก็คงไม่หายและก็ได้ออกจากบ้านหลังนี้
รวมระยะเวลาแล้วก็คงจะประมาณ ๑๕ ชั่วโมง ก็มีข่าวว่าหลวงปู่ได้ละสังขาร คงจะเป็นผู้โง่เขลาเบาปัญญาของข้าพเจ้าเองที่ขาดความพิจารณา ที่ไม่มีความคิดและไม่ได้ท่องคาถาดังกล่าว เพื่อถวายหลวงปู่จนกระทั่งวันนี้เมื่อข้าพเจ้าเห็นหนังสือเล่มดังกล่าวแล้ว รู้สึกเวทนาตัวเองเป็นยิ่งนัก
พิมพ์คัดลอกมาจากหนังสือ“หลวงปู่สรวง เทวดาเดินดิน” หน้า ๕๗-๕๘
