ถ้าเรากำลังสับสน นั่นถูกแล้ว ถ้าเห็นความสับสนแสดงว่าเห็นชีวิตแล้ว
ทุกๆคนกำลังสับสน ทุกๆคนกำลังสงสัย ทุกๆคนกำลังทำอะไรๆ
ทุกๆคนอยู่แบบมีความหวัง ทุกคนๆมีความฝัน
ทุกๆคนจึงทำตามความฝัน และหวังว่าจะได้ทุกๆอย่างตามที่ฝัน
แต่มีบางคนอาจสมหวัง และมีบางคนไม่สมหวัง
เพราะธรรมชาติของใจทุกๆคน ต้องการเติมเต็มในสิ่งขาด ใจไม่เคยพอไม่เคยหยุด
ใจจึงสับสนกับสิ่งที่ทำและสับสนกับผลที่ได้รับ นี่แหละใจคน มันถูกแล้ว
ถ้าไม่สันสับก็ไม่ใช่ใจสิ
ฉะนั้น จะเอาอะไรๆกับใจ และไม่รู้ว่าทำไปเพื่ออะไร ถ้าใจมันรู้คำว่า “พอ”
ถ้าหยุดอยู่ที่กาย ใจจะหยุด จงรู้สึกตัวให้เต็มที่ และเอาฐานจิตไว้ที่กลางกาย ใจจะเย็นลงและสบายขึ้น เพราะใจมันหยุด
พระอาจารย์ชานนท์ ชยนนฺโท
๒๑ กุมภาพันธ์ ๒๕๖๒
