เกิด แก่ เจ็บ ตาย..เป็นเรื่องปกติ ทุกข์-สุข ก็เป็นเรื่องปกติ แต่คนเรามักไม่ค่อยยอมรับความปกติเหล่านี้ว่ามันคือเรื่องธรรมดาของโลกที่ใคร ๆ ก็ต้องเผชิญ
ความธรรมดาของโลกหรือที่ทางพุทธศาสนาเรียกว่าโลกธรรม 8 ที่บอกพวกเราว่าทุกสิ่งทุกอย่างบนโลกนี้ ไม่มีอะไรแน่นอน ไม่มีอะไรเป็นของใครทั้งสิ้น ทุกอย่างล้วนไม่จีรังยั่งยืน ทุกคนล้วนเกิดมาและจากไปด้วยความว่างเปล่า
โลกธรรม 8 ประกอบด้วยความพอใจ ที่รัก ที่ปรารถนาของมนุษย์ ได้แก่ ลาภ ยศ สรรเสริญ สุข และความไม่พอใจ ไม่ปรารถนาของมนุษย์ ได้แก่ เสื่อมลาภ เสื่อมยศ นินทาว่าร้าย และทุกข์
ความธรรมดาของโลกนี้เอง ที่บอกให้เรารู้ว่าเมื่อมีลาภก็เสื่อมลาภ มียศก็เสื่อมยศ มีสรรเสริญก็มีนินทา มีสุขก็ต้องมีทุกข์เป็นสัจธรรมของมนุษย์ที่ใครก็หลีกหนีไม่ได้ แต่คนเราก็ยังพยายามสุดกำลังที่จะเลี่ยง จะหลีก จะโหยหาแต่ความพอใจที่ตัวเองปรารถนาเท่านั้น
ทั้งที่รู้อยู่แก่ใจว่าเป็นไปไม่ได้เลยที่เราจะสุขสมหวังดังปรารถนาไปเสียทุกอย่าง แต่ก็ยังพยายามนำพาตัวเองไปสู่ความทุกข์ ทั้งที่ในความเป็นจริงแล้ว สิ่งที่เห็นหรือสิ่งที่เป็น วันหนึ่งมันก็หายไป หมดไป สูญสิ้นไปตามหลักธรรมดาของโลก
ทุกข์ไม่ยั่งยืน
ที่น่าแปลกก็คือเมื่อเป็นทุกข์ เรามักไม่ยอมวาง มีแต่กำไว้ให้แน่นขึ้น ทุกข์ขึ้น ยิ่งคิดก็ยิ่งทุกข์ จนลืมไปว่าทุกอย่างเกิดขึ้นแล้ว เดี๋ยวมันก็ผ่านไป และเดี๋ยวมันก็จบไป ของทุกอย่างเกิดขึ้น ตั้งอยู่ แล้วก็ดับไป..ไม่เว้นแม้กระทั่งคำคน
ยกตัวอย่างง่าย ๆ โดนหัวหน้าด่า รุนแรงชนิดที่ว่าทั้งเจ็บ ทั้งแค้น แต่ทำอะไรไม่ได้ เอาแต่คิดมาก เจ็บใจ เคียดแค้น และทุกข์ คิดถึงคำด่าของหัวหน้าวนไปเวียนมาไม่รู้จบ ยิ่งคิดก็ยิ่งแค้น คิดมากอยู่เป็นเดือน ตีอกชกตัว แต่ก็ทำอะไรไม่ได้
รู้ไหม..ในกรณีนี้หัวหน้าเค้าด่าแล้วเค้าจบ ด่าเสร็จเค้าไม่มานั่งคิดอะไรให้ยืดยาว เค้าไม่มีอะไรติดอยู่ในใจ แต่เป็นเราต่างหากที่แบกไว้ให้หนักอยู่คนเดียว ทั้งเจ็บแค้น ไม่พอใจ ปล่อยบาดแผลให้ใหญ่ขึ้นในหัวใจตัวเอง
ถามว่าเหตุการณ์นี้ใครทุกข์..คงตอบได้ไม่ยาก
เราทุกข์ เพราะไม่ยอมจบ ไม่ยอมปล่อย ไม่ยอมวาง ในขณะที่หัวหน้าด่าแล้วจบ ไม่มีเรื่องให้ต้องทุกข์อีกต่อไป ทั้งที่จริง ๆ แล้วเราไม่ควรไปจมอยู่กับสิ่งที่มีผลกระทบจิตใจนานเกินไป..คิดได้ ทุกข์ได้ แต่ก็ต้องหลุดออกมาให้ได้ถึงจะเดินหน้าใช้ชีวิตต่อไปได้
สุขก็ไม่ยืนยั่ง
มนุษย์ทุกคนอยากมีความสุขด้วยกันทั้งนั้น แต่ความสุขของคนเราไม่เหมือนและไม่เท่ากัน บางคนน้อย บางคนมาก และบางคนก็โลภเกินกว่าจะมีความสุขกับเรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ
เป็นเหตุให้ทุกคนบนโลกโหยหากันแต่ความสุข จนกลายเป็นความอยากได้ อยากมี อยากเป็น และพอได้ พอมี พอเป็นอย่างที่ต้องการแล้ว มีความสุขกับสิ่งที่ได้แล้ว ก็ยังอยากได้อีก อยากมีอีก อยากเป็นอีกไม่สิ้นสุด จากความสุขเล็ก ๆ ที่เคยได้รับก็กลายเป็นว่าไม่พอ ร้องหาความสุขที่ใหญ่ขึ้น
จนลืมคิดว่า..สุขเดี๋ยวมันก็ทุกข์ เป็นของธรรมดา..ดีใจได้ เป็นสุขได้ แต่อย่าไปหลงระเริงกับความสุขที่เกิดขึ้นให้มาก เผื่อใจต้อนรับความทุกข์ที่กำลังเดินทางเข้ามาด้วย
อย่าลืมว่าโลกนี้ไม่มีอะไรจีรัง สุขก็ไม่ยืนยั่ง ทุกข์ก็ไม่ยั่งยืน ทุกอย่างเกิดขึ้น ตั้งอยู่ แล้วก็ดับไป..
