จากวิญญาณเด็กชายแก้ผ้า นามว่า.. เด็กวัด เด็กชายที่มีงานประจำ คือ รับอาสาหาวัวใครหาย ควายใครสูญ ให้ชาวบ้านย่านวัดเจดีย์ เด็กใจดีที่มีแต่ให้ ได้รับของแก้บนอย่างดีที่สุดก็แค่ ปางหนังสติ๊ก กับลูกประทัดแพสั้นๆ (กล่อง 2 – 3 บาท ในสมัยนั้น)
มาเป็น #ไอ้ไข่เด็กวัดเจดีย์ ที่จอมขมังเวทย์ แห่งเมืองฉลอง ได้รับรู้และสัมผัส เที่ยววิ่งเล่นบนกองทราย กลางลานวัดอยู่เสมอ ..”สูเห้อที่วัดเจดีย์ ไม่ใช่มีแต่พ่อท่านเจ้าวัด กูเห็นชัดว่ามีเด็กวัดอยู่กัน” .. ทวดเที่ยง (หักเหล็ก) เมืองอินทร์ ได้บอกต่อผู้คน
จึงจารจับกับไม้ทองหลาง เหลาบางเกลาบางพอเป็นรูป แล้วนำมาวางให้คนไหว้ ใครหมายแก้บนก็มาแก้ทุกคนไป รูปหนึ่งพังไปด้วยใครครา จน “ทวดเที่ยง” ท่านชแรแก่ชราไป เหลือไว้แต่ตอไม้ผุฟัง จนวันหลังเด็กมาล่วง สู่ห้วงนิมิตรคิดให้สร้าง (พ.ศ. ๒๕๒๔)
..”ช่วยแกะไม้ใหม่ให้เราหน่อย”.. เด็กชายบอก เจ้าอย่าหลอกเราเลยเฉลยไข จงบอกมาว่าเจ้านั้นคือใคร ทวดเที่ยง อยากแจ้งใจในสันดาน เด็กชายแก้ผ้าจึง
ตอบว่า.. เราคือ “ไอ้ไข่เด็กวัดเจดีย์” อย่าได้มีสงสัย.. เมื่อแจ้งความตามที่ได้เคลือบแคลงใจ แล้วรีบไปนำไม้ตะเคียนคู่ ที่อยู่วัดพระโอนร้างห่างผู้คน
มาช่วยแกะกันกับ นายขวิด เสมือนศิษย์ช่วยทำนำแก้ไข จนเสร็จลุล่วงไป แล้วนำใส่รถเข็นมาไว้วัดเจดีย์ จน พ.ศ. ๒๕๒๖ ล่วง ก็ได้ยกพานญาณวิถี อัญเชิญวิญญาณเด็กชาย นาม “ไอ้ไข่เด็กวัดเจดีย์” มาสิ่งสถิตย์อยู่ที่นี้แต่นั้นมา
อ๊อด ตามพรลิงค์ : เขียน และเรียบเรียงถ้อยคำ
